Undermaster - Co nagle, to po diable

Gdy byłem mały nie oglądałem dobranocek. Zamiast tego zakradałem się do pokoju ojca i oglądałem jak ten grał po pracy. Jedną z serii, które mocno zapadły mi w sercu był Dungeon Keeper. Klasyk gatunku RTS stworzył swój własny podgatunek menadżera lochów cieszący się własną niszą, która oczekuje godnego następcy. Potencjał tego typu gier w formie przeglądarkowej wydawał się dość duży, ale nawet EA nie odniosła sukcesu ze swoją kontrowersyjną adaptacją. Pełen zdumienia prezentuję kogoś, kto nawet jakoś sobie z wyzwaniem poradził.

Co nagle, to po diable

Wchodząc do moich nowych lochów  zostałem przywitany przez dosłowny i teoretycznie krótki poradnik. Taki bardzo znośny, który natychmiast pokazał mi, co gdzie kliknąć i czym co zrobić. Podstawa gry to budowanie obszernych lochów rozkopując skały prostsze bądź łatwiejsze w usunięciu, aby wznieść komnaty dla naszych stworów. Musimy wziąć pod uwagę logistykę podziemia, ponieważ każde stworzenie ma jakieś swoje potrzeby czy to sen, czy posiłek. W dodatku należy osobiście wypełnić wnętrze pomieszczeń, aby było przy czym pracować i jak się do tego dostać. Undermaster okazał się faktyczną strategią opartą o podstawowy ale wciąż wciągający micromanagement. Micro, a nie makro, ponieważ samymi stworzeniami również można osobiście dowodzić. Samodzielnie wybieramy co mają do zrobienia i możemy je przenieść tam, gdzie nam się śpieszy.

Wszystko to jednak przebiega dość powoli. Cieszy mnie duża ilość sposobów przyspieszania pracy: zaglądając, co jakiś czas możemy kliknąć w pośpieszają stworzenia klepsydrę, a do większości zajęć da się przypisać więcej niż jednego stwora na raz, mnożąc tempo wykonania, co pozwala nam priorytetyzować zadania. O ile kolejne czynności dzięki temu postępują w miarę szybko jak na grę przeglądarkową, o tyle zdobywanie poziomów i odblokowywanie nowych rzeczy potrafi trwać nieco dłużej.

Diabeł tkwi w szczegółach

Do dyspozycji jest 13 różnych typów komnat obsługiwanych przez siedem różnych kreatur, z których każdą można ulepszyć w jej waleczną odmianę. Do tego dochodzi siedem specjalnych jednostek przeznaczonych wyłącznie do walki. Jest to dość przyzwoita liczba jednak samym potworom z mojej perspektywy czegoś brakowało. Fakt, jesteśmy władcą podziemi ręcznie wykopanych przez naszych niewolników, które wyglądają dość przyzwoicie i są całkiem szczegółowo animowane ale kreskówkowy ton trójwymiarowych stworzeń pozbawia nas nieco klimatu. Problemem nie jest sama komedia, której Dungeon Keeper, czyli ojciec tego gatunku również miał mnóstwo. Problemem jest to, że moje gobliny produkują ozdoby ogrodowe na sprzedaż przez większą część rozgrywki.

Do rozwoju naszych lochów niezbędne są pieniądze. Ich lwią część zdobędziemy rozkopując odziemne złoża. Resztę zdobywamy produkując przedmioty na sprzedaż w warsztacie goblinów, który budzi we mnie wrażenie gromady elfów skręcających zabawki dla Świętego Mikołaja. Pieniądze te są znacznie mniejsze nie licząc dostępnego raz na osiem godzin zlecenia, które daje nam często podwójną wartość towarów, choć musimy dostarczyć je zebrane w sporych ilościach. Jest to swoisty stoper przypominający nam, że gramy w nieco tradycyjną grę przeglądarkową, która nie chce abyśmy siedzieli przed ekranem non-stop. Oprócz towarów eksportowych produkować będziemy też narzędzia(w tym uzbrojenie), pułapki i zaklęcia. Te z kolei pomogą nam w drugiej części gry, czyli walce. Ta polega na aranżowaniu naszych potworów w formacje najbardziej korzystne na dane starcie oraz wspomaganie ich pułapkami i zaklęciami. Każda kreatura ma swoje własne pasywne bonusy, więc i tutaj pojawia się spora doza faktycznej strategii. Walka ma miejsce w prostolinijnej kampanii podboju świata oraz w co dwutygodniowych pośrednich rywalizacjach graczy, gdzie każdy dalej walczy z komputerem ale nasza ilość sukcesów w porównaniu z innymi decyduje o rodzaju i wielkości nagrody. Ponadto możemy zostać częścią hordy i wspólnie starać się stanąć do walki z smokiem. Innymi słowy, jest co robić.

Nie taki diabeł straszny, jak go malują

W grze istnieją trzy zasoby. Oprócz złota jest zdobywana przez magów wiedza służąca odblokowywaniu nowych elementów oraz kryształy. Kryształy zbieramy na dwa sposoby: wykopujemy je w podziemnych żyłach albo kupujemy za realne pieniądze. Za kryształy możemy nabyć dosłownie wszystko co się grze znajduje, co na pierwszy rzut oka wydawało mi się dość odstraszające. Szybko jednak doszedłem do wniosku, że większość tych elementów żadnej poważnej przewagi mi nie da z uwagi na niesprzyjające przeliczniki, a sam koszt kryształów jest zbyt wysoki aby po prostu kupić sobie wygraną. Możecie to nazwać naiwnym myśleniem ale nie wydaje mi się, aby portfel decydował o naszych rezultatach.

Biorąc pod uwagę nacisk na strategiczne zdolności gracza oraz skupienie gry na elementach PvE stwierdzam, że tytuł jest w miarę uczciwy. Co prawda mogli się obejść bez specjalnych stworów do walk ale jeżeli naprawdę są nam niezbędne do kompozycji, to możemy zaoszczędzić wykopaliskami. Dodatkowo w grze istnieją kufry dające nam elementy do konstrukcji mebli i ozdób. Jeden kufer dostajemy codziennie za darmo, a większość z znajdujących się w nich elementów możemy zrobić w goblińskich warsztatach prędzej, czy później.

Podsumowując, Undermaster to godna przeglądarkowa adaptacja Dungeon Keepera, która rozbudowuje format swoimi drobnymi dodatkami i ofiaruje nam szereg zajęć do wykonywania w tle pracy, czy też ukradkiem podczas studenckich wykładów.